Normy żywienia w Polsce

Pierwsze opracowania zaleceń podjęto w XIXw. (Wielka Brytania), kiedy to poszukiwano skutecznych sposobów walki z niedożywieniem i głodem.

Spożycie zgodne z normami zapobiega chorobom niedoboru energii i składników odżywczych oraz szkodliwym skutkom nadmiernej podaży. Normy są opracowywane dla grup ludzi według wieku, płci, stanu fizjologicznego i aktywności fizycznej. Wartości są podane w przeliczeniu na osobę, odznaczającą się określoną masą ciała i wysokością, BMI oraz poziomem aktywności fizycznej.

Prawidłowe i zgodne z zapotrzebowaniem spożycie składników odżywczych ma duże znaczenie dla zdrowia człowieka, ponieważ zbyt mała podaż np. białka wpływa na utratę masy ciała (ubytek tkanki tłuszczowej i mięśniowej).

Norma na białko odpowiada potrzebom metabolicznym organizmu, uzupełnia straty azotu, uwzględnia jakość spożywanych białek oraz uwzględnia stan gospodarki energetycznej organizmu. W planowanej diecie wartość energii z białka według norm powinna być na poziomie 15% zarówno dla najmłodszych jak i najstarszych. Przykładowo dla kobiet powyżej 19 roku życia, o masie ciała 45-80 kg zalecane spożycie (RDA) białka na osobę, na dzień wynosi od 41-72g. W okresie ciąży i laktacji spożycie białka powinno być większe stosownie do norm.

Tłuszcz w diecie człowieka powinien stanowić źródło energii w granicach 15-20%. Zbyt niskie spożycie tłuszczu w diecie może skutkować niedoborem witamin w nich rozpuszczalnych (A,D,E,K) oraz niezbędnych, nienasyconych kwasów tłuszczowych. Nadmiar tego składnika odżywczego w diecie może być przyczyną wzrostu ryzyka nadwagi i otyłości.

Przy ustalaniu norm na zapotrzebowanie węglowodanów uwzględniono potrzeby energetyczne mózgu, dla którego substratem jest glukoza. Według Amerykańskiego Instytutu Medycyny średnio na potrzeby pracy mózgu potrzeba 100g glukozy/dobę. W codziennej diecie węglowodany powinny stanowić źródło energii w zakresie 50-75%.