Dysgrafia - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie
Dysgrafia, inaczej agrafia to zaburzenie związane z całkowitą bądź częściową utratą zdolności posługiwania się pismem (pisania). Może mieć podłoże genetyczne bądź neurologiczne. Może pojawić się w bardzo młodym wieku u dziecka, w szkole podstawowej, u młodzieży bądź w wieku starszym.
Wyróżniamy trzy rodzaje opisanej dysgrafii (motoryczna, dyslektyczna oraz przestrzenna). Z czasem rodzice dzieci bądź sami pacjenci uświadamiają sobie, iż mają problem z pisaniem. Jest ono nieczytelne, nieestetyczne, napisanie nawet jednego zdania wiąże się z ogromnym wysiłkiem, literki są zbyt małe lub zbyt duże i itp. Nie można osób dotkniętych tym zaburzeniem traktować jako mało inteligentne, leniwe, niechluje, źle czytające i słyszące, gdyż jest na odwrót.
Dyslektyk wymaga konsultacji i diagnozy specjalisty a następnie spokojnej, regularnej i konsekwentnej pracy.
Objawy i przebieg dysgrafii
W chwili obecnej wymienia się dwie podstawowe przyczyny dysgrafii: neurologiczne (uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego czy inne zaburzenia dróg wzrokowych oraz słuchowych) oraz genetyczne (dziedziczne).
W przypadku gdy mamy do czynienia z dysgrafią nieokreśloną jej przyczyn upatruje się w zaburzeniach neurologicznych. Dotyka ona dzieci oraz osoby dojrzałe. Dysgraficy określani jako zdefiniowani maja problemy z koncentracja, pobieraniem oraz przetwarzaniem i przekazywaniem informacji zasłyszanych. Dodatkowo problem z pisaniem wynika z niewłaściwie pracującego narządu pisania, czyli ręki.
Dysgrafia może pojawiać się w każdym wieku a mianowicie u bardzo małych dzieci (wczesna dysgrafia), w wieku szkolnym oraz u młodzieży i osób dorosłych.
Dzieli się ją także na przestrzenną (problemy nie tylko z pisaniem ale i z orientacją w przestrzeni), motoryczną (z pojawianiem się bardzo dużej ilości błędów, zmienianie kształtu liter itp.) oraz dyslektyczną (z występowaniem ogromnej ilości błędów ortograficznych).
Leczenie dysgrafii
Rozpoznanie zaburzenia wymaga zebrania wywiadu oraz obserwacji osoby chorej. W większości przypadków sam chory bądź jego rodzina są świadome, iż mają dysfagię.
Szczególną uwagą i wsparciem należy obdarzyć dzieci oraz młodzież. Osoby dorosłe także wymagają ćwiczeń.
Każdy rodzaj pomocy dostosowany powinien zostać do wieku oraz problemu osoby chorej. Najlepiej początkowo czynić to pod okiem specjalisty a następnie regularnie, systematycznie powtarzać w domu. Bardzo ważną rolę odgrywa zrozumienie, cierpliwość oraz opanowanie.
Piśmiennictwo
Adres www źródła:
- http://www.wrightslaw.com/info/read.dysgraphia.facts.htm
- http://learningdisabilities.about.com/od/learningdisabilitybasics/p/dysgraphia.htm
- http://www.brainhe.com/staff/types/dysgraphiastaff.html
- http://dyslexia.learninginfo.org/dysgraphia.htm
- http://u.cs.biu.ac.il/~eni/Adi-Japha.pdf
- http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/dmcn.12310/abstract
Bibliografia:
- „Neurologia kliniczna” R. Mazur, Via Medica, Gdańsk 2007, wyd. 3.
- „Neurologia” W. Kozubski, P.P. Liberski, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011, wyd. 1.
- „Choroby układu nerwowego” pod redakcją W. Kozubskiego i P.P. Liberskiego, Wyd. Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.
Materiały zawarte w dziale Specjalista Radzi mają charakter informacyjny i należy je traktować jako dodatkową pomoc przy udzieleniu niezbędnej pomocy choremu oraz jako ewentualny wstęp do leczenia przez specjalistę. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za efekty zastosowania w praktyce informacji umieszczonych w dziale Specjalista Radzi.
