Forum: My kobiety

Już kiedyś słyszałam o czymś takim jak borderline, ale na zajęciach z psychiatrii (studiuję pielęgniarstwo) dokładniej poznałam specyfikę tego zaburzenia. Ucząc się o tym miałam wrażenie jakby ktoś dokładnie opisał mój charakter, to co mam w umyśle i w sercu. Zawsze czułam, że jestem inna niż wszyscy, trochę depresyjna ale myślałam, że to jest jeszcze normą. A tu nagle czytam, że to wszystko: chwiejność emocjonalna, poczucie pustki, wchodzenie w krzywe relacje, ryzykowne zachowania, tendencje autoagresywne, itd. - to jest POGRANICZNE ZABURZENIE OSOBOWOŚCI.
Dostrzegłam też potrzebę zmiany tego wszystkiego. Przedtem myślałam, że życie po prostu jest takie trudne i męczące, że jakoś trzeba to znieść. Ale jeśli to jest coś nieprawidłowego, jeśli moje życie mogłoby wyglądać inaczej, to chciałabym samej sobie pomóc i to zmienić.
I teraz się zastanawiam, czy faktycznie w takim zaburzeniu, można mieć na tyle zachowany krytycyzm, żeby zauważyć, że coś jest nie tak? Zwykle osoby chore psychicznie myślą, że są zdrowe, nie dostrzegają choroby.
I stąd moje pytanie, czy jest możliwość, że rozpoznając u siebie takie schorzenie faktycznie mogę je mieć? Czy to tylko jakieś moje przewrażliwienie? A jeśli to możliwe, to co zrobić w takiej sytuacji? Mam iść do psychiatry i powiedzieć: "dzień dobry, przyszłam bo wydaje mi się, że mam borderline"? Wtedy lekarz chyba prędzej uzna mnie za hipochondryczkę niż za osobę z zaburzeniami osobowości...

Dodałaś wątek w złej grupie tematycznej, no ale nic. Odpowiadając na Twoje pytanie, to wydaje mi się, że to jest możliwe, bo zaburzenie osobowości nie jest jako tako chorobą, tylko właśnie zaburzeniem. Więc krytycyzm powinien tu być zachowany. Nie krępuj się, idź do lekarza i prosto z mostu walnij co myślisz. Tylko on ci może chyba odpowiedzieć na to pytanie, czy to faktycznie coś nieprawidłowego, czy tylko sobie to wymyśliłaś.

Osoba powyżej ma rację. Tylko psychiatra może cię zdiagnozować. A na pewno nie jesteś hipohondryczką.

Nie piszę tego odnośnie tego konkretnego przypadku. Moje zdanie jest takie : częściowo można się samemu zdiagnozować. Nie w ten sposób,że wchodzimy na internet i dopasujemy wyczytane objawy do danej choroby .Przeważnie wiele z tych objawów jesteśmy w stanie przypisać sobie. Jeżeli jesteśmy już zdiagnozowani to możemy zauważyć pierwsze objawy zmian które towarzyszą nam w depresji albo w manii. Np. : bezsenność,nadmierną pobudliwość,przygnębienie .Wcześnie informując o nich lekarza mamy szansę nie dopuścić do pogorszenia się naszego stanu zdrowia.

Na początek wizyty nie wspominaj o własnej diagnozie by nie zasugerować odpowiedzi lekarzowi. Opowiedz wszystko i zobaczysz co lekarz odpowie. Później możesz wspomnieć, że zastanawiałaś się nad borderline.

Ja Ci chetnie podam namiary na psychiatrę-seksuologa on odpowiada bezplatnie na kazdy mail,i moza zadzwonic udzieli wyczerpujacej porady.napisz do mnie na priv bo tutaj maga zbanowac moj post z danymi [email protected]