Sposoby leczenia

Leczenie oparte jest na przymusowej hospitalizacji na oddziale obserwacyjno-zakaźnym. Chory przyjmuje antybiotykoterapię – penicyliny, tetracykliny, chloramfenikol lub cefalosporynę. Nieleczona choroba może powodować powikłania krwotoczne, neurologiczne i kardiologiczne. Należy zaznaczyć, że powikłania po przebytej leptospirozie mogą być trwałe. U chorych, u których choroba przeszła w stadium choroby Weila, może wystąpić tzw. reakcja Jarischa-Herxheimera, która zachodzi w momencie, kiedy z zabitych przez antybiotyki krętków zaczynają uwalniać się toksyny. Objawami ww. reakcji jest nagła gorączka, dreszcze, świąd, wymioty, a w badaniu morfologicznym krwi wykazano wzrost CRP, TNF oraz interleukiny-6 i interleukiny-8.

Jak unikać zachorowania

Rezerwuarem bakterii, która wywołuje leptospirozę, są zwierzęta dzikie i domowe, przez co ciężko zapobiegać chorobie w taki sposób, aby mieć pewność, że nie zachorujemy. W przypadku, gdy pracujemy ze zwierzętami lub w czasie robót ziemnych, warto zabezpieczać błony śluzowe i skórę. W przypadku, gdy potwierdzono wystąpienie leptospirozy – np. w naszym miejscu pracy czy w regionie, do którego się wybieramy – lekarz może zdecydować o zastosowaniu profilaktycznej dawki doksycykliny, która chroni przed rozwojem drobnoustrojów i zachorowaniem. Pamiętajmy, że na zachorowanie narażeni są przede wszystkim ci, którzy podróżują do regionów, gdzie notuje się obecnie podwyższoną zachorowalność na leptospirozę oraz osoby, których praca związana jest z codziennym kontaktem ze zwierzętami bądź ziemią. Jak w każdej chorobie: szybka i trafna diagnoza oraz wdrożenie leczenia pozwalają na prędkie wyleczenie.